İçtiğimiz çaydan,giydiğimiz kıyafete kadar herşey keyfimiz doğrultusunda ilerliyor,hayatımızda öyle...
Ya aşklarımız onlarda mı öyle ilerliyorlar?
İki kişinin yaşadığı tekliğin, yoksun olduğu bu şeyde nasıl da keyifden söz eder insan? nasıl da yalnızmış gibi davranır?
Aşkın keyif verdiği noktalara değinirsek, bireysel aldığımız hazların çoğundan çok daha üstün olduğunu kabul etmemek aptallık olmaz mı?
Gezdiğin dünya'nın bile yanında ki insandan öte olmadığını anlamaz mısın? Gördüğün,duyduğun,tattığın hiçbirşeyin anlamı olmadığı,damarlarının derin derin çekildiği olmaz mı?
Evimin perdesi kadar kırmızı yüzüm
''Seni seviyorum dedin ya''
...
Yarın diye birşey yok hayatımda
Sadece sen varsın
Şükür edip kefaret ödüyorum.
Eğer görmüyorsan körsün!
Mertçe söylüyorum.
Ne zaman mırıldamsam adını dilimde
Anlamı yok sırtımda ki bu ağır yüklerin
Görmüyorsan körsün!
İyilik,hoşgörü,güven
Hepsi insanlar için
Sen herkese erdemle baktığım yüzümsün
Eğer görmüyorsan körsün!
Evet
Öpülesi hayaller kuruyorum bazen
Çekinmeden, korkmadan
Bir bilsen nelerim eksik
Sen en mavi düşümsün
Yoksan,
Kayboluyor gülüşüm
Eğer görmüyorsan körsün!
Ve son olarak
Babam gibi,
Hayalimdeki kuşlar gibi seviyorum
Kendine yetecek kadar sevdam var çıkınımda
Yeni doğmuş bebek gibi
Yürümeyi öğreniyorum
